بررسی قرارداد مشارکت در تولید و مقایسه کارایی آن با بیع متقابل

سرمایه‌گذاری بخش خصوصی، بخصوص توسط خارجی‌ها، امری حیاتی برای اکتشاف و توسعه در صنعت نفت و گاز است. ازآنجایی‌که عمده میدان‌های نفتی در کشورهای توسعه‌نیافته است که مهم‌ترین ویژگی‌شان، کمبود بودجه‌ دولتی و ضعف بخش خصوصی داخلی در تأمین منابع مالی لازم است، جذب سرمایه‌گذاری خارجی بسیار اهمیت دارد. کمبود این امر یا حتی فقدان آن، مشکلاتی برای این کشورها ایجاد کرده است. قراردادهای مشارکت در تولید، همچون ابزاری برای این کشورها، به‌منظور جذب سرمایه‌های خارجی است. با توجه به مقبولیت جهانی قراردادهای مشارکت در تولید و زمزمه‌های طراحی الگوی قراردادی جدید، در این مقاله، جنبه‌های مختلف مالی و غیرمالی این قرارداد به‌منظور استفاده در صنعت بالادستی نفت ایران مورد بررسی قرارگرفته است. در این بحث، با بهره‌گیری از روش توصیفی و تحلیلی و رجوع به منابع اصیل حقوق نفت، نخست پس از بررسی شروط غیرمالی قرارداد مشارکت در تولید، ابتدا نظام مالی آن تحلیل شده و درنهایت کارایی آن در قیاس با بیع متقابل واکاوی شده است و در آخر، این نتیجه حاصل شد که استفاده از مشارکت در تولید، در قیاس با بیع متقابل، پاره‌ای از منافع را برای ایران در بر خواهد داشت.